…Zaszedł bowiem podczas ostatniej wojny ciekawy paradoks historyczny na terenie Wschodniej Europy. Od Petsamo po Morze Czarne, wszystko co było demokratyczne z pochodzenia, a więc narody chłopskie jak Białorusini, Ukraińcy oraz te państwa, które zdobyły sobie niezależność niejako „rękami czarnymi od pługa”, Finlandia, Estonia, Łotwa, Litwa, uznały za wroga nr 1 - Związek Sowiecki. W jednolitym łańcuchu; jedynie „szlachecka” Polska i „kapitalistyczne” Czechy za wroga nr 1 uznały Trzecią Rzeszę, a z Sowietami zawarły przymierze. Józef Mackiewicz. O pewnej, ostatniej próbie i o zastrzelonym Bubnickim. Kultura, 1954
Dziś w wileńskim Domu – muzeum Venclovów (Venclovų namai – muziejus) została otwarta wystawa, poświęcona setnej rocznicy urodzin Maksima Tanka (1912 – 1995), wybitnego białoruskiego poety, którego życie i twórczość w znacznym stopniu jest związana z Wilnem – w stolicy Litwy ukazał się w roku 1931 pierwszy jego wiersz, tu w roku 1936 został wydany pierwszy zbiór jego wierszy На этапах, skonfiskowany przez ówczesne polskie władze. Wystawa została z realizowana w ramach współpracy i z udziałem Państwowego Muzeum Historii Białoruskiej Literatury. W otwarciu wystawy wziął udział ambasador Republiki Białoruś Vladimir Drazhin, radca ambasady do spraw kultury Irina Zubko, dyrektor Muzeum Historii Białoruskiej Literatury Lidija Markevich, poeta i tłumacz, przewodniczący Białoruskiej Komisji UNESKO Anatolij Butevich, dyrektor wileńskich muzeów memorialnych Birutė Vagrienė, litewscy działacze środowisk twórczych, Białorusini wileńscy. Uroczystościom otwarcia towarzyszył białoruski zespół muzyczny Siabryna.
Zabierający głos zaznaczali nieprzemijające znaczenie dorobku Maksima Tanka (Eugeniusz Skurko, biał. Яўген Іванавіч Скурко, Jauhien Iwanawicz Skurko; pseudonimy: A. Hranit, Auhien Bura, Maksim Tank) dla białoruskiej kultury, jego więzi z Wilnem i litewskimi twórcami, akcentując potrzebę rozwijania tego rodzaju współpracy między Litwą i Białorusią.
Szczególne zainteresowanie wzbudziło wystąpienie ex promptu Gražiny Drėmaitė o współpracy jej ojca Vladasa Drėmy i innych litewskich działaczy kultury z Maksimem Tankiem w okresie międzywojennym i po wojnie.