Dziś w dużych sklepach spożywczych młodzież, reprezentująca Maisto bankas, zbiera produkty dla potrzebujących. Zachowuje się godnie, podkreślając jedynie swoją obecnością, iż znaczna część naszego społeczeństwa, w tym wielodzietne rodziny,  potrzebuje naszej pomocy.
Od dłuższego czasu z niezwykłym smutkiem patrzymy na tego rodzaju akcje, które z jednej strony są budującym dowodem ludzkiego humanizmu, a z drugiej strony – świadectwem przestępczej obojętności ze strony rządzących naszym krajem osób wobec słabszej części naszego społeczeństwa, w tym dzieci.

Jak już informowaliśmy naszych Czytelników 6 marca br. w Sejmie RL z inicjatywy  Klubu Sygnatariuszy Aktu Niepodległości i Akademii Nauk Litwy odbyła się część pierwsza konferencji „25 metai laisvės. Patirtis ir perspektyvos“ (25 lat wolności. Doświadczenia I perspektywy), w której wzięli udział krajowi działacze i politycy.
10 marca w Sejmie RL odbyła się druga część tej konferencji z udziałem krajowych działaczy, a także z Białorusi, Estonii, Gruzji, Łotwy, Polski i Ukrainy. Część wystąpień uczestników  konferencji w ramach naszych możliwości technicznych, zamieszczamy poniżej.

Przed kilku dnia ukazała się publikacja pt. „Ir aš myliu Lenkiją” ( Ja również kocham Polskę), w której oprócz deklaracji dozgonnej  miłości wobec Polski i reklamy partyjnego kandydata na mera stolicy, ekspremier i lider konserwatystów A. Kubilius publicznie oświadczył, iż kocha Tomaševskiego, ale nie bardzo.

W Wilnie w od roku 1907 do roku 1944 mieszkał, dorastał i tworzył Józef Mackiewicz (1902 – 1985) wybitny powieściopisarz, kandydat do nagrody Nobla  z roku 1975, głęboki analityk i najbardziej konsekwentny pisarz – antykomunista, jedyny Litewski Polak, który w październiku 1939 roku otwarcie powitał wkroczenie wojsk Republiki Litewskiej do Wilna.  Przewodnim lejtmotywem   Jego twórczości była myśl, iż tylko prawda jest ciekawa. Tą zasadą kierował się przez całe bez wyjątku swoje życie.

„(…) po utracie suwerenności państwa – ratować suwerenność myśli”. Józef Mackiewicz.
Po zakończeniu tegorocznych wyborów prezydenckich D. Grybauskaitė już w następnym dniu  określiła je historycznymi. W pewnym sensie z tym się trzeba zgodzić – wszystko co miało miejsce wczoraj, dziś już należy do historii.

Za minione lata obywateli Litwy nazywano runkeliais ( buraki pastewne) i patvoriniais (ci, spod płotu). Postkomunistyczny socjaldemokrata Bronius Bradauskas głosił, iż mieszkańcy Litwy sa głupi (biedni, bo głupi), widocznie zapominając, iż właśnie rządzący odpowiadają za stan dobrobytu społeczeństwa, i że to oni dzielą wspólnie wypracowany produkt narodowy, nieproporcjonalnie dużą część przyznając  sobie.

- Czemu stoimy, Paweł?
- Niech koń trochę odpocznie - odpowiedział ze znużeniem.
- Zimno mi. A dokąd ta droga?
- Donikąd. (Józef Mackiewicz, Droga donikąd)
Jednym z elementów dzisiejszej inauguracji drugiej kadencji zajmowania przez D. Grybauskaitė stanowiska prezydenta był szeroko reklamowany bezpłatny koncert przed prezydenturą.

Niedawny zjazd Partii Pracy ustalił, iż kandydatem  w najbliższych wyborach prezydenckich z ramienia tej partii  wystąpi Artūras Paulauskas. Mimo, iż wszystkim jest wiadomo, że A. Paulauskas wygrać wyborów nie może, bowiem  po raz drugi wyborców na hasło  Nusipelnėme gyventi geriau już  nabrać się nie da.  Rzuca się też w oczy, iż V. Uspaskich wysunął A. Paulausksa niezwykle pośpiesznie jako pierwszy,  zamiast udzielenia poparcia dla zapowiadanego wspólnego kandydata od koalicji rządzącej.