Przed kilku dnia ukazała się publikacja pt. „Ir aš myliu Lenkiją” ( Ja również kocham Polskę), w której oprócz deklaracji dozgonnej  miłości wobec Polski i reklamy partyjnego kandydata na mera stolicy, ekspremier i lider konserwatystów A. Kubilius publicznie oświadczył, iż kocha Tomaševskiego, ale nie bardzo.

Czytaj więcej: Kubilius bardzo kocha Tomaševskiego

W Wilnie w od roku 1907 do roku 1944 mieszkał, dorastał i tworzył Józef Mackiewicz (1902 – 1985) wybitny powieściopisarz, kandydat do nagrody Nobla  z roku 1975, głęboki analityk i najbardziej konsekwentny pisarz – antykomunista, jedyny Litewski Polak, który w październiku 1939 roku otwarcie powitał wkroczenie wojsk Republiki Litewskiej do Wilna.  Przewodnim lejtmotywem   Jego twórczości była myśl, iż tylko prawda jest ciekawa. Tą zasadą kierował się przez całe bez wyjątku swoje życie.

Czytaj więcej: Więźniowie Gułagu i człowieka z drugiej strony barykady. Rozważania w nawiązaniu do wręczenia A....

„(…) po utracie suwerenności państwa – ratować suwerenność myśli”. Józef Mackiewicz.
Po zakończeniu tegorocznych wyborów prezydenckich D. Grybauskaitė już w następnym dniu  określiła je historycznymi. W pewnym sensie z tym się trzeba zgodzić – wszystko co miało miejsce wczoraj, dziś już należy do historii.

Czytaj więcej: Za dużo ocen moralnych i za mało ocen faktów

Za minione lata obywateli Litwy nazywano runkeliais ( buraki pastewne) i patvoriniais (ci, spod płotu). Postkomunistyczny socjaldemokrata Bronius Bradauskas głosił, iż mieszkańcy Litwy sa głupi (biedni, bo głupi), widocznie zapominając, iż właśnie rządzący odpowiadają za stan dobrobytu społeczeństwa, i że to oni dzielą wspólnie wypracowany produkt narodowy, nieproporcjonalnie dużą część przyznając  sobie.

Czytaj więcej: Komu bardziej pasuje wyzwisko banditėliai?